Walentynki i inne nieszczęścia...

         Już szczęśliwie za nami... ;-)

Wczoraj razem z moim mężem usilnie próbowaliśmy świętować Walentynki ale wciąż natrafialiśmy na same przeszkody. Zapowiadało się super -na początek wspólny obiad w restauracji. Niestety wkrótce odkryliśmy, że nasza ulubiona włoska trattoria przypomina oblężoną twierdzę, wokół której gromadzą się tłumy par z kwiatkami i nadzieją na stolik. Postanowiliśmy zjeść gdzieś indziej ale wolne miejsce miała tylko nasza przydomowa karczma podająca specjalności kuchni rodzimej. Czemu nie? Tylko, że wchodząc do środka spotkaliśmy znajomych, którzy zaprosili nas do swojego stolika i ten romantyczny obiad zjedliśmy w ich towarzystwie. Potem biegiem na już dużo wcześniej umówione spotkanie z przyjaciółmi, z którego nie dało się zrezygnować. W samochodzie Jacek obiecał, że po spotkaniu zabierze mnie jeszcze na Rynek! Fajnie, pomyślałam, wspólny spacer też pasuje do Walentynek. Niefortunnie wyjawiliśmy nasze zamiary przyjaciołom co poskutkowało tym, że poszli z nami... Hmmm, ok. Po godzinach włóczenia się od knajpki do knajpki (wszędzie tłumy nie do przebicia!) wróciliśmy do domu -totalnie umęczeni! Zanim się zorientowałam mój mąż już chrapał. I tak właśnie wyglądało całe to świętowanie.

Na szczęście przyszła mi do głowy pewna refleksja, która przyniosła ze sobą ulgę: przecież mieliśmy do tej pory całą masę romantycznych wieczorów, wyjść na kolację, do kina, na spacer itd. Zawsze takie pomysły rodziły się bardzo spontanicznie z bez jakiejkolwiek okazji. To dlaczego tak bardzo nastawiłam się na to, że akurat ten wieczór ma być taki wyjątkowy?

Myślę, ze kluczem są nasze oczekiwania, wyobrażenia o czymś. Zauważyłam, że to właśnie one sprawiają, że ostatecznie jesteśmy nieusatysfakcjonowani, niezadowoleni, niespełnieni. Bo jak już sobie wyobrazimy idealny scenariusz to potem każdy inny jest do kitu. A może właśnie dlatego, że zbytnio skupiamy się na szczegółach i dążeniu do realizacji zamierzonego scenariusza zdarzeń? Moje doświadczenie mówi mi, że za każdym razem gdy bez planu, ale ze świadomością swoich potrzeb, podchodziłam do sytuacji -zawsze wygrywałam. Byłam bardziej otwarta na to, co się wydarzy. Często doświadczałam niesamowitych rzeczy, których nie byłabym w stanie nigdy zaplanować, czy chociaż przewidzieć. Czy w związku z tym taka postawa nie wydaje się być bardziej rozumna?

Wracając do Walentynek. Z pewnością jest to jakaś okazja do świętowania swoich uczuć do drugiej osoby. Ale jeżeli mamy taką osobę obok siebie, to każdy dzień można uczynić świętem! A jeżeli nie ma obok nas nikogo?

W obu przypadkach: po co, do cholery, te całe Walentynki? ;-)